In 1993 kochten E. en ik een woning. Een leuke volksbuurt met veel jonge gezinnen. Maar kinderen nemen? Dat was iets waar E. en ik het nog niet over eens waren. Hij zag dat niet zo zitten in deze wereld. Dus is dat niet iets wat hij graag wilde. Mijn gevoel was anders. Ik wilde per se kinderen. Dat was dus een belangrijk punt waardoor onze relatie onder druk zou kunnen komen te staan.
Ondertussen waren we druk bezig met het verbouwen van onze woning. Zeg maar gerust het totaal strippen en opbouwen van onze woning. Wel de mogelijkheid om het helemaal naar onze zin te krijgen. E. heeft met behulp van zijn vader alles zelf gedaan. Daar was ik ook ontzettend trots op. We kregen een mooie woning. Een nieuwe keuken, badkamer, tuin, openslaande deuren en prachtig ingericht.
Ik werkte nog bij het ziekenhuis en E. werkte al een aantal jaren als elektromonteur bij een goed bedrijf. We hadden het goed, met een leuke vriendengroep, ons voetbal en fantastische buren. Een paar jaar later kwam het onderwerp kinderen weer ter sprake. Hoe gaan we dit oplossen? E. stond er nog precies hetzelfde in dus voelde ik mij genoodzaakt om eerlijk te zijn. Ik wilde dolgraag kinderen en was niet van plan om dit op zij te zetten. Ook niet voor E.
Zoals E. het benoemde pleegde ik emotionele chantage want hij had de keus tussen, mij en gaan voor kinderen, of niets. Eigenlijk was dat het ook natuurlijk maar ik had het geaccepteerd als hij bij zijn standpunt was gebleven. Helaas waren we dan niet samen verder gegaan. Het is natuurlijk lastig om zo’n besluit ineens te nemen dus spraken we een half jaar af om te kijken of E. zich hierin kon vinden of niet.
Na dat half jaar gaf E. aan om er toch voor te gaan. Hij wilde mij niet kwijt. Hoe blij ik ook was met zijn besluit heb ik hem nog een half jaar gegeven om erover na te denken. Want het blijft toch een besluit voor het leven en ik wilde hem daar toch de tijd voor geven. Ook na dat half jaar bleef E. bij zijn besluit. We gingen ervoor.
In augustus 1996 kwam het goede nieuws. Ik was zwanger.